نمی دانم چه می گوید نسیم صبح در گوشم

ز لطف ساقیان، سجادهٔ تزویر بر دوشم

دگر نامد به هم چون قبله از خمیازه آغوشم

که تا فردای محشر من خراب صحبت دوشم

که شد نومید صبح محشر از بیداری هوشم

که جای سیلی اخوان بود نیل بناگوشم

که نتواند به کام هر دو عالم کرد خاموشم

که گر خاکم سبو گردد، نمی گیرند بر دوشم

نه آن شمعم که بتوان داشت پنهان زیر سرپوشم