دو عالم شد ز یاد آن سمن سیما فراموشم

نمی گردد ز خاطر محو، چون مصرع بلند افتد

چه فارغبال می گشتم درین عالم، اگر می شد

ز چشم آن کس که دور افتاد، گردد از فراموشان

سپند او شدم تا از خودی آسان برون آیم

ز من یک ذره تا در سنگ باشد چون شرر باقی

نه از منزل، نه از ره، نه ز همراهان خبر دارم

به استغنا توان خون در جگر کردن نکویان را

نیم من دانه ای صائب بساط آفرینش را