در سینه های تنگ بود آه بیشتر

چندان که عشق راهزنی بیش می کند

شب زنده دارباش که آب حیات فیض

زنگار روی آینه رامی کند سیاه

از خود سبک برآ که درین کهنه آسیا

درمطلب بلند به سختی توان رسید

دارد نظر به خانه خرابان همیشه عشق

هر کس که در جبلت او نیست زادگی

صائب ز آفتاب فزون فیض می برد