از سعی، کار عشق شود خام بیشتر

از خط فزود شوخی آن چشم پر خمار

تا بر محک زدم می شیرین و تلخ را

از سنگها عقیق به همواریی که داشت

پیران تلاش رزق فزون از جوان کنند

از اوج اعتبار نیفتد اهل خلق

موی سفید مرهم کافوری دل است

از زاهدان سرد نفس پختگی مجوی

مانند آب چشمه ز کاوش فزون شود

از ره مرو به ظاهر هموار مردمان

صائب به گریه کوش که از دیده سفید