از فروغ ماه می گردد به آب وتاب ابر

گر چنین بندد به خشکی کشتی احسان محیط

در گره بسته است دریا آب خود راچون گهر

پیش ازین می ریخت ازدستش گهر بی اختیار

خازن گوهر ندارد از ترشرویی گزیر

می کند دلهای شب در گریه طوفان، دیده ام

در زمان تنگدستی دل به حق روی آورد

زیر بارمنت احسان، نمی ماند کریم

در کف دست کریمان نیست گوهر راقرار

آبرو صائب نریزد پیش دریا بعد ازین