چون ز می صفحه رخسار تو گلگون گردد

حسن را آینه صاف بود روشنگر

کرد از بوسه مرا آن لب نوخط معمور

هرکه دیوانه شد، از پند نگردد عاقل

خط لب لعل ترا توبه ز خونخواری داد

نیست از گرد گنه رحمت یزدان را باک

فیض حق در دل آلوده نگردد نازل

نرسد دام تهی چشم به گرد عنقا

چاره غفلت سرشار بود بیداری

غوطه در خون زده از حسرت شیرین، چه عجب

گر چنین خواجه به سیم و زر خود تکیه کند

حسن صائب ز هوادار کند نشو و نما