خط لب لعل ترا بی آب نتوانست کرد

سوخت خط هر چند در افسانه پردازی نفس

بیقراری می شود در گوهر افزون آب را

دل نیاسود از تپیدن یک نفس در سینه ام

پرده خوابش زبیداری فزونتر می شود

زیر گردون عمر ما بگذشت در سرگشتگی

بر لب آب حیات از تشنگی جان می دهد

چون به آب زندگی نسبت کنم می را، که او

روی گرمی از فلک هر گز نصیب ما نشد

از اجل پروا نمی باشد دل بیدار را

چاره داغ دل پروانه جانباز را

آه ما از پستی این خاکدان در دل شکست

تا دل دریای وحدت صائب از بیطاقتی