عقل نخلی است خزان دیده که ماتم با اوست

هر که در معرکه با جوهر ذاتی چون تیغ

عاصیی را که سروکار به دوزخ باشد

دل سودازده را وصل نیاورد به حال

دل هر کس که در آن زلف پریشان آویخت

هر که زد مهر خموشی به لب چون و چرا

نمک عشق به بی درد رام است حرام

با غم عشق غم عالم فانی هیچ است

هر که چون سوزن عریان مژه بر هم نزند

صیقل آینه حسن بود دیده پاک

هر که صائب ز بد خویش پشیمان نشود

هر که صائب نکشد در دل خود آتش حرص