دیده شیر مرا شمع سر بالین است

نفس نافه ز خونین جگری مشکین است

این چه شوری است که با این می لب شیرین است

دامن دشت جنون پر ز کف خونین است

این سفالی است که بی می چو شود رنگین است

هر که شب سیر خورد وقت سحر سنگین است

لنگر بحر پر آشوب جهان تمکین است

گوش بی حوصلگان تشنه لب تحسین است