کز چه بر خود می پسندی این گزند

میدوانندت ز پی فرسنگها

رهروان، کفش و کلاهت میبرند

کینه میجوئی، چو می بندی دهن

بر تو میخندند اهل روزگار

نان نخوردی، خاک خوردی، ای عجب

آب جوی و برکه خوردی، چون دواب

بستر آوردند، دور انداختی

آدمی بودی و گشتی دیو خوی

تا تو سر برداشتی، بگریختند

آن جفا دیدی، نکردی هیچ خشم

سوختی، آتش نیفکندی ز دست

خوی با بدبختی و پستی نکرد

مستی تو، هر گه و بیگه بود

حالت خود، با یکی زایشان بگوی

تا بدیدم جلوهٔ پروردگار

شمع گشتم، هیمه دور انداختم

لیک من عاقلترم از عاقلان

در جهان، بس عاقل و فرزانه بود

گم شدند از خود، خدا را یافتند

تو چه می بینی، به جز وهم و خیال

تو چه می بینی، بغیر از خاک و خشت

گر گلم ریزند بر سر، دور نیست

ذره ها دیدم که گشته است آفتاب

من چه میدانم که دستم سوخته است

گو بیفشان، هر که خاکستر فشاند

چون توانی چاره کرد این درد، چون

من نمی بینم طبیبی در جهان

میشناسم یک طبیب، آنهم خداست