سحرگه، غنچه ای در طرف گلزار

که، ای پژمرده، روز کامرانی است

نشاید در چمن، دلتنگ بودن

نشاط آرد هوای مرغزاران

تو نیز آمادهٔ نشو و نما باش

اگر ما هر دو را یک باغبان کشت

بیفروز از فروغ خود، چمن را

بگفتا، هیچ گل در طرف بستان

مرا هم بود، روزی رنگ و بوئی

سپهر، این باغ بس کردست یغما

چو گل یک لحظه ماند، غنچه یک دم

مرا باید دگر ترک چمن گفت

ترا خوش باد، با خوبان نشستن

مزن بیهود چندین طعنه ما را

چو خواهد چرخ یغماگر زبونت

بهر شاخی که روید تازه برگی

گل آن خوشتر که جز روزی نماند

بهستی، خوش بود دامن فشاندن

گل خوشبوی را گرم است بازار

تبه گردید فرصت خستگان را

چه نامی، چون نماند از من نشانی

کسی کش دایهٔ گیتی دهد شیر

چو این پیمانه را ساقی است گردون

از آن دفتر که نام ما زدودند

ازین پژمردگی، ما را غمی نیست