تاجری در کشور هندوستان

خواجه شد در دام مهرش پای بند

در کنار او نشستی صبح و شام

تا شد آن طوطی، برای سودگر

هر زمانش، زیر پا شکر فشاند

بزم، خالی شد شبی از این و آن

گفت سوداگر بطوطی، کای عزیز

چونکه امشب خانه از مردم تهی است

نوبت کار است، اهل کار باش

دخمه بسیار است، این ویرانه را

چون نگهبان بهر سو کن نظر

طوطیک پر کرد زان گفتار، گوش

سودگر خفت و ز شب پاسی گذشت

برفکند از گوشه ای، دزدی کمند

موش در انبار شد، دهقان کجاست

هر چه دید و یافت، چون ارزنش چید

کرد همیانها تهی، آن جیب بر

دزد، بار خویش بست و شد روان

صبحدم برخاست بازرگان ز خواب

خواست کز همسایه گیرد کوزه ای

کرد از انبار و از مخزن گذر

چشم طوطی چون ببازرگان فتاد

گفت آب این غرقه را از سر گذشت

سودم آخر دود شد، سرمایه خاک

فرشها کو، کیسه های زر کجاست

گفت دیشب در سرای ما که بود

گفت دستار مرا بر سر نداشت

گفت مهر و بدره از جیبم که برد

زانچه گفتی، نکته ها آموختم

هر کجا کردم نگاه از پیش و پس

پیش ما، ای خواجه، شکر پر بهاست