که مرا پای خانه رفتن نیست

کوزهٔ آب ازوست، از من نیست

کار ایام، جز شکستن نیست

خجلت و شرم، کم ز مردن نیست

سخنیم از برای گفتن نیست

حیف، دل را شکاف و روزن نیست

دل من هم دل است، آهن نیست

چشم طفل یتیم، روشن نیست

فرصتی بهر گریه کردن نیست

که سر من بهیچ دامن نیست

گفت با من، که مادر من نیست

گر که با من، زمانه دشمن نیست

کاز چه معنیت، دیبه بر تن نیست

دیدن، ای دوست، چو شنیدن نیست

لعل من هم، به هیچ معدن نیست

عقد خونین، بهیچ مخزن نیست

اگر گوهری به گردن نیست

نان خشک از برای خوردن نیست

این چنین جامه، جای ارزن نیست

که نشانی و نامی از تن نیست

گفتم: آنجا که هیچ مسکن نیست

چه کنم، نخ کم است و سوزن نیست

چه توان کرد، وقت خرمن نیست

چه کنم، در چراغ روغن نیست

هیچ جا، بهر من نشیمن نیست

که مرا جامه، خز ادکن نیست

در تو فرسوده، فهم این فن نیست

که ترا جز زبان الکن نیست

بهر پژمردگان، شکفتن نیست

چونکه او نیست، گل بگلشن نیست

گر گل و یاسمین و سوسن نیست

که چو تو، هیچ طفل کودن نیست

بخت با خواندن و نوشتن نیست

نقص حطی و جرم کلمن نیست

آخر این آذر است، بهمن نیست

دیگرش سنگ در فلاخن نیست

که دلی از جفاش ایمن نیست