شنیدم بود در دامان راغی

بپاکی، چون بساط پاک بازان

بچشمه، ماهیان سرمست بازی

صفیر قمری و بانگ شباویز

بتاکستان شده، گنجشک خرسند

شده هر گوشه اش نظاره گاهی

جداگانه بهر سو رنگ و تابی

یکی پاکیزه رودی از بیابان

فروزنده چنان کز چرخ، انجم

چو جان، ز آلودگیها پاک گشته

شتابنده چو ایام جوانی

رونده روز و شب، اما نه اش جای

چو چشم پاسبان، بیخواب مانده

جهنده همچو برق، اما نه آتش

ز کوه آورده در دامن، بسی سنگ

بهاری ابر، گوهر دانه میکرد

نموده غنچهٔ گل، خنده آهنگ

گرفته تنگ، خیری نسترن را

بیکسو، ارغوان افروخته روی

شکفته یاسمین از طیب اسحار

همه رنگ و صفا و جلوه و بوی

سحرگاهی در آن فرخنده گلزار

دلش چون حبسگاهش غمگن و تنگ

بزندان حوادث، هفته ها ماند

قفس آرامگاهی، تیره روزی

پرش پژمرده، از خونابه خوردن

نه هیچش الفتی با دانه و آب

که اندر بند بگرفتست آرام؟

گران آید به کبکان و هزاران

بر او خندید مرغ صبحگاهی

من، ای شوریده، گشتم هر چمن را

گرفتم زلف سنبل را در آغوش

سخن ها با صبا و ژاله گفتم

زمردگون شده هم جوی و هم جر

ریاحین در گلستان میهمانند

صلا زن همچو مرغان سحرگاه

بگفت، ایدوست، ما را بیم جان است

تو سرمستی و ما صید پریشان

فراخ این باغ و گل خوش آب و رنگست

تو جز در بوستان، جولان نکردی

اثرهای غم و شادی، یکی نیست

چه راحت بود در بی خانمانی

کی این روز سیه گردد دگرگون

مرا جز اشک حسرت، ژاله ای نیست

چه سود از جستن و گردن کشیدن

کجا خواهم نهادن زین قفس پای

چه خواهم خورد، غیر از دانهٔ دام

چه خواهم داشت غیر از ناله و آه

چه خواهم خواند، غیر از نغمهٔ غم

چه گرد آورده ام، جز محنت و درد

در و بام قفس، بام و درم شد

اگر در طرف گلشن، میهمانی است

کسی کاین خانه را بنیاد بنهاد

ترا بگشود پا و با همان دست

ترا، هم نعمت و هم ناز دادند