غنچه ای گفت به پژمرده گلی

آب، افزون و بزرگست فضا

زینهمه سبزه و گل، جز تو کسی

گفت، زنگی که در آئینهٔ ماست

دی، می هستی ما صافی بود

خیره نگرفت جهان، رونق من

تا کند جای برای تو فراخ

چه توان گفت به یغماگر دهر

تو بباغ آمدی و ما رفتیم

اندرین دفتر پیروزه، سپهر

غنچه، تا آب و هوا دید شکفت

ساقی میکدهٔ دهر، قضاست