سیمای دوست از رخ عالم عیان شده

دیئم به زیر گیسوی او با دو چشم دل

در بیخودی فتادم و گشتم غزلسرا

نوشیدم از شراب محبّت سه جام می

مژگان و ابروان کمانی به روی او

چون مست و بیخودم ز شراب محبّتش

تا خورده ام شراب محبّت ز جام او

مست شراب وحدت حقّم به جان دوست

در نقشه های روی تو نقاش دیده ام

نقّاش نیست چیز دگر غیر نقشه ها

من این غزل نگفته ام آنکس که گفته است

گفته است از زبان « کمال » این ترانه ها

هر عاشقی که گشت به معشوق خود یکی