من مُردۀ توام تو مرا مرا زنده می کنی

از جامِ چشم میدَهیَم دمبدم شراب

با نُقل نَقل خود ، تو به هنگام گفتگو

از سوز عشق خندۀ تو گریه می کنم

الآنه سوخت آتش عشقت وجود من

تابیده نور روی تو بر روی کائنات

گفتی که : بندگیم نما تا رها شوی

گوئی به بنده ات که مرا از درون بیاب

خالق توئی و وصفِ برازندگی تراست

گوینده گر توئی همه دم از زبان خلق