صنما ، ماه و شا ، چشم فریبا داری

مُژه و ابروی تو تیر و کمانی است به روی

خود بگو سرخی رویت که دل از خلق ببرد

خال زیبای تو آیا نبود مرکز حسن ؟

لب لعلی که تراویده از آن آب حیات

چال سیب زنخت ای بت سیمین اندام

گیسوانی که چو زنجیر به رخ ریخته ای

اینهمه دلبری و خندۀ با غنج و دلال

ترسم آخر به سر کوی تو جان بسپارم

از می عشق تو شد مست « کمال» و گوید