گرد مه ریخته آن خرمن سودائی را

مردم دیده ام این منظره را دید و گریست

سرو نازی که صدش ناز بود گوناگون

آمد او خنده کنان و به کنارم بنشست

غنچۀ لب بگوشود و سخن آغاز نمود

از می گفته او بیخود و مدهوش شدم

چشم مستش نظری بر من مسکین انداخت

من به مستی بگرفتم به خدا دامن او

رحم بنمود وز من وعده دیدار گرفت

بعد ، از پیش من آن روح تبسّم زد و رفت

چون من از رفتن او زار و پریشان گشتم

گر « کمال » است در این واقعه رسوای جهان