12
« سنگِ خارائی و مومی به هم آمیخته است »
سنگ خارائی و مومی بهم آمیخته
زین دو ضد آه ، چه خاکی به سرم ریخته است
گاه با باده لطف و گهی از خنجر قهر
از بربای دل من فتنه برانگیخته است
گه چو مه روی ختا در بر من بنشسته
گه چو آهوی ختن جَسته و بگریخته است
گهیاز بادۀ توحید مرا مست کند
گهی زنّار در این گردنم آویخته است
گه وصالش بچشانید مرا آب وصال
گاه زهری ز فراقش به دل آمیخته است
صورتش را به جهان تا که بدیدست « کمال »
مرتبط گشته به او ، از همه بگسیخته است