رفتم امروز به رفیقان گلستان دگر

صنمی ، ماه و شی ، سر خوش و خندان دیدم

جَعد گیسوی سیاهش که دل و دین می بُرد

خال زیبایش که غارتگری دل می کرد

لب لعل نمکینش که شکر می پاشید

دیدمش کرده به بَر ، طرفه لباسی از نو

تا که از دیدن او مست و غزلخوان گشتم

چون من از جام میش بیخود و گریان گشتم

گفتمش : کیستی ای لعبت شیرین حرکات ؟

لابه کردم به درش گفت : منم مهدی حق

گفتمش : لطف نمودی قدحت پر می باد

جرعه ای زان می جانسوز چشانید مرا

گوی قلبم که به چوگان حوادث می رفت

آنکه قربانی خود می طلبید از دوران

این «کمال» است که رفته است از او وصف کمال