بلبلانیم که در فصل خزان خاموشیم

از فراق گل خود زرد رخ و دلخونیم

گر چه از چشمِ برون هیچ نبینیم او را

همگی منتظرانیم که مهدی آید

اندرین بیخودی خویش بجوئیم او را

نغمۀ عشق سرائیم و به پایش افتیم

بانگ هو حق برسانیم به گوش عالم

ما فقیران که دل و دین به ره او دادیم

هر چه دستور دهد از دل و از جان بپذیریم

گر بگوید همه سجّاده به خون آلائید

عاشق روی دلارام خود امروز نه ایم

این ترانه که تراویده شد از سرّ « کمال »