من خاک آستان توام یا علی مدد

در موقف شمار به وقت حساب خلق

مردم تمام زنده به جانند ای عجب

ای گل که بلبلان شده مستان روی تو

ای شاهباز حسن به اوج فضای قدس

ای بحر فضل من چو یکی قطرۀ نحیف

تا داده ای به حصن حصینت مرا پناه

تا چشم دل ز جام رخت گشته می پرست

از تست جسم و جان من ای میر عاشقان

چون قطره های اشک که گردد روان ز شوق

از شوق روی همچو گلت من چو عندلیب

از شرب خمر صافی جان ای مقیم دل

ای دلبر ازل که بری دل به هر زمان

ای شاه ملک جان که عیان بوده ای مدام

فخرم همین بس است که در عین بندگی

چون ژاله ای که غرق شود در دهان گل

من مست چشم یار و غزلخوان و پایکوب

از بس که کرده ام به گدائیت افتخار

در طاق ابروان تو تا کرده ام نماز

چون از غمت ز پیری من گریه کرد ابر

در نو بهار عشق چو سرو کنار جوی

ای آنکه از ازل به دلم گشته ای مکین

تا بر دلم خدنگ ز مژگان کشیده ای

تا آفتاب حسن تو زد بر دلم علم

چون ذرّه های خاک ز شور شراب دل

در حشر از ثواب و گناهم هراس نیست

با این رخ سیاه، دمادم به صدق دل

من خاک آستان رضایم به حقّ حق

پیوسته ابروان تو دل برده از (کمال)

تا خال روی خوب تو شد دلربای دل