آه، ای پیک، پیک شادی بخش!

نامه از او، که روزگاری داشت

نامه از اوست، او که از تن او

او که از بوسه بر رخم می زد

او که می گفت: «دوستت دارم»

او که می گفت: «با وفای توأم»

نامه از اوست، او که رفت و شکست

او که در گوش دیگران سر داد

او که آگه نشد که همسر او

او که آگه نشد که کودک او

نامه از اوست، او که سوی رهش

آه! می بخشمش که با همه عیب

نامه از اوست، ای خدا! از اوست

او که بیجا ز کوی یاران رفت

می تپد دل درون سینهٔ من

نامه واشد ببوسمش یا نه؟

چه؟ در این نامه چیست؟ هان! این چیست؟

مهر واخوردگی، خط بطلان