تن به دندان صخره ها می زد

بر تن صخره ها جلا می زد

نامرتب، سیاه، افتاده

از غریبی به زجر جان داده

دشت چون مرده خفته در نورش

بر تن دشت، گـَرد کافورش

گریه می کرد و ناله سر می داد

گویی از مردنش خبر می داد

در پی صخره یی گران کندن

کوه کندن نه... بلکه جان کندن

کوه کاویده سنگ ساییده

ناخن و مشت و چنگ ساییده

نه فراخورد کارشان پاداش

روز در التهاب و شب به تلاش

سخت بی انتها و سخت دراز

سوی دریا برند راه به ناز

کوه لرزید و صخره ها افتاد

زندگی مُرد و از صدا افتاد

خاکشان تخت و سنگ بالین بود

کاسه و کوزهٔ سفالین بود