گفت ادبار را کجا باشی

دل رزّاق و محبر ورّاق

گفت که ادبار را دو خانه نه بس

ساعتی از حمار جهل انزل

یا به بازار یا به خانه بُوَم

خورد از خونبهای دیدهٔ خویش

زان ورا هاویه است جای نشست

تا ز بود تو برنیارد گرد

عقل باشد که شاد خوار بُوَد

هرچه خواهی تو زود دریازی

زانکه فرمان پذیر اللّٰه اوست