بشنو از بارگاه مصطفوی

صفت کاهلان دین در راه

اسب کودن به غز و نیست دوان

بر تن خود نه ای مغفّل بار

شرع ورزی نیاید از منبل

آنکه او شرع را شود منقاد

بندهٔ شرع باش تا برهی

مر ترا گر به سوی خانه برد

خام و گم نام رفته از خانه

گام زن همچو روز روشن باش

آب در گشتن است خوش چو گلاب

دم به دم طوف کن به هر کویی

ور نکو گویی و نکو رایی

با همه خلق رای نیکو دار

تنگ خویی نشان ادبیرست

خوی نیکو ترا چو شیر کند

نیست در خورد مر مرا دل و جان

چیست لذّت ز عمر با تکلیف

زین همه خلق و زین همه بنیاد

گشت زین کاینات جمله خصوص

گرد هزل و عبث چرا گردی

که ترا غرهّ کرد بر دنیی

کار خود دیر و زود دریابی

غافلی زین زمانهٔ غدّار

کین امانی نه پایدار بُوَد

چون من و چون تو صد هزاران کشت

تو در این راه کودکی طفلی

مرد راهی درآی و مردی کن