آن سلیمان که در جهان قدر

برنشسته بُد او به بادِ صبا

دید در راه ناگه آب خوری

کشت می کرد و نرم می تندید

شد سلیمان بدو سلامش کرد

گفت هی کیستی که دل شادی

گفت ای پیر من سلیمانم

زیر امرِ منست ملک زمین

مُلکم ای پیر مرز بی لافست

پادشاهم به روم و چین و یمن

گفت این گرچه سخت بنیادست

هرچه بد بود به باد شود