بی کران داشت در دکان مالی

چابک اندر معاملت کردن

عسل و خردل و خلّ اندر دَن

چونکه بخرید سوی خانه بَرَد

گفت شکر مرا بده به کرم

تا دهد شکّر و برد فرمان

گشت دلتنگ از آن و کرد آهنگ

سنگ صدگان نهاد از کم و بیش

تا شکر بدهدش مقابل سنگ

تن و جان را فدای گِل کردی

مرد بقّال نرم می خندید

کین زیانست و سود پندارد

شکرش کم شود سری دیگر

گشته از بهر سود جفت زیان

آن جهان را بدین جهان داده