سینه ای چاک نکردیم درین فصل بهار

گریه ای از سرمستی به تهیدستی خویش

ابر چون پنبهٔ افشرده شد از گریه و ما

جگر سنگ به جوش آمد و ما سنگدلان

لاله شد پاک فروش از عرق شبنم و ما

غنچه از پوست برون آمد و ما بیدردان

با دو صد خرمن امید، ز غفلت صائب