133
غزل شمارهٔ ۸۵
چون صراحی رخت در میخانه می باید کشید
این که گردن می کشی، پیمانه می باید کشید
کم نه ای از لاله، صاف و درد این میخانه را
با لب خندان به یک پیمانه می باید کشید
پیش ازان کز سیل گردد دست و پای سعی خشک
رخت خود بیرون ازین ویرانه می باید کشید
حرص هیهات است بگشاید کمر در زندگی
تا نفس چون مورداری، دانه می باید کشید
عشق از سر رفت بیرون و غرور او نرفت
ناز مهمان را ز صاحب خانه می باید کشید
نیست آسایش درین عالم، که بهر خواب تلخ
منت شیرینی افسانه می باید کشید
مدتی بار دل مردم شدی صائب، بس است
پا به دامن بعد ازین مردانه می باید کشید