تا به کی درخواب سنگین روزگارم بگذرد

چند اوقات گرامی همچو طفل نوسواد

بس که ناز کارنشناسان ملولم ساخته است

بار منت بر نمی تابد دل آزاده ام

با خیال او قناعت می کنم، من کیستم

من که چون خورشید تابان لعل سازم سنگ را