آزادهٔ ما برگ سفر هیچ ندارد

از سنگ بود بی ثمری دست حمایت

از عالم پرشور مجو گوهر راحت

بیهوده مسوزان نفس خویش چو غواص

خرسند به فرمان قضا باش که این تیغ

آسوده درین غمکده از شورش ایام

یک چشم زدن غافل ازان جان جهان نیست

خواری به عزیزان بود از مرگ گرانتر

هر چند ز پیوند شود نخل برومند

صائب ز نظر بازی خورشید عذاران