خوش آن که از دو جهان گوشهٔ غمی دارد

تو مرد صحبت دل نیستی، چه می دانی

هزار جان مقدس فدای تیغ تو باد

لب پیاله نمی آید از نشاط به هم

تو محو عالم فکر خودی، نمی دانی