موج دریا را نباشد اختیار خویشتن

زهد خشک از خاطرم هرگز غباری برنداشت

خار دیوار گلستانم که از بی حاصلی

خلوتی چون خانهٔ آیینه داری پیش دست

می توانی آتش شوق مرا خاموش کرد

دیدن آیینه را موقوف خواهی داشتن

بس که چون آیینه صائب دیده ام نادیدنی