بده می که بر قلب گردون زنیم!

سرانجام چون خشت بالین بود

برآییم از کوچه بند رسوم

برآریم از بحر سر چون حباب

به این قد خم گشته، چوگان صفت

عرق رنگ نگذاشت بر روی ما

به دشمن شبیخون زدن عاجزی است

نیفتیم چون سایه دنبال خضر

دل ما شود صائب آن روز باز