78
غزل شمارهٔ ۱۴۲
ما درد را به ذوق می ناب می کشیم
از آه سر منت مهتاب می کشیم
از حیف و میل، پلهٔ میزان ما تهی است
از سنگ، ناز گوهر سیراب می کشیم
پاکی است شرط صحبت پاکیزه گوهران
پیش از پیاله دست و دهن آب می کشیم!
بر خاک تشنه جرعه فشانی عبادت است
ما باده را به گوشهٔ محراب می کشیم
ترسانده است دولت بیدار، چشم ما
از بخت خفته ناز شکر خواب می کشیم
صائب به زور گریهٔ بی اختیار، ما
در گوش بحر حلقهٔ گرداب می کشیم