نعمتی بود که از هستی خود سیر شدیم

غنچه بودیم درین باغ، که دلگیر شدیم

اینقدر بود که تسلیم به تقدیر شدیم

شد جهان پیر، همان روز که ما پیر شدیم

راضی از سلسلهٔ زلف به زنجیر شدیم

محو یک چهره چو آیینهٔ تصویر شدیم

که به دریوزه به صد خانه پی شیر شدیم