389
غزل شمارهٔ ۱۲۶
ما گر چه در بلندی فطرت یگانه ایم
صد پله خاکسارتر از آستانه ایم
درگلشنی که خرمن گل می رود به باد
در فکر جمع خار و خس آشیانه ایم
از ما مپرس حاصل مرگ و حیات را
در زندگی، به خواب و به مردن، فسانه ایم
چون صبح، زیر خیمهٔ دلگیر آسمان
در آرزوی یک نفس بی غمانه ایم
چون زلف، هر که را که فتد کار در گره
با دست خشک، عقده گشا همچو شانه ایم
آنجاست ادمی که دلش سیر می کند
ما در میان خلق همان بر کرانه ایم
ما را زبان شکوه ز بیداد یار نیست
هر چند آتشیم، ولی بی زبانه ایم
گر تو گل همیشه بهاری زمانه را
ما بلبل همیشه بهار زمانه ایم
صائب گرفته ایم کناری ز مردمان
آسوده از کشاکش اهل زمانه ایم