ما رخت خود به گوشهٔ عزلت کشیده ایم

مشکل به تازیانهٔ محشر روان شود

گردیده است سیلی صرصر به شمع ما

صبح وطن به شیر مگر آورد برون

گردیده است آب دل ما ز تشنگی

آسان نگشته است بهنگ، ساز ما

بوده است گوشهٔ دل خود در جهان خاک

صائب چو سرو و بید ز بی حاصلی مدام