ما نقل باده را ز لب جام کرده ایم

دانسته ایم بوسه زیاد از دهان ماست

از ما متاب روی، که از آه نیم شب

سازند ازان سیاه رخ ما، که چون عقیق

ما همچو آدم از طمع خام دست خویش

چشم گرسنه، حلقهٔ دام است صید را

صائب به تنگ عیشی ما نیست میکشی