بیخود ز نوای دل دیوانهٔ خویشم

زان روز که گردیده ام از خانه بدوشان

بی داغ تو عضوی به تنم نیست چو طاوس

یک ذره دلم سختم از اسلام نشد نرم

دیوار من از خضر کند وحشت سیلاب

آن زاهد خشکم که در ایام بهاران

صائب شده ام بس که گرانبار علایق