111
غزل شمارهٔ ۱۰۲
از سر کوی تو گر عزم سفر می داشتم
می زدم بر بخت خود پایی که برمی داشتم
داشتم در عهد طفلی جانب دیوانگان
می زدم بر سینه هر سنگی که برمی داشتم
زندگی را بیخودی بر من گوارا کرده است
می شدم دیوانه گر از خود خبر می داشتم
دل چو خون گردید، بی حاصل بود تدبیرها
کاش پیش از خون شدن دل از تو برمی داشتم
می ربودندم ز دست و دوش هم دردی کشان
چون سبو دست طلب گر زیر سر می داشتم
می فشاندم آستین بر رنگ و بوی عاریت
زین چمن گر چون خزان برگ سفر می داشتم
جیب و دامان فلک پر می شد از گفتار من
در سخن صائب هم آوازی اگر می داشتم