شهری عشقم، چو مجنون در بیابان نیستم

شبنم خود را به همت می برم بر آسمان

دور کردن منزل نزدیک را از عقل نیست

بوی یوسف می کشم از چشم چون دستار خویش

گر چه خار رهگذارم، همتم کوتاه نیست

کرده ام با خاکساری جمع اوج اعتبار

نیست چون بوی گل از من تنگ جا بر هیچ کس

نان من پخته است چون خورشید، هر جا می روم

گوش تا گوش زمین از گفتگوی من پرست