شمع خورشیدم، نهان در زیر دامان مانده ام

گر چه عمری شد که چون یوسف به زندان مانده ام

نامهٔ در رخنهٔ دیوار نسیان مانده ام

گرچه چون نخل خزان، از برگ عریان مانده ام

در سرانجام غبار خویش حیران مانده ام

پا به گل هر چند در صحرای امکان مانده ام

گر چه چون عنقا ز چشم خلق پنهان مانده ام

گر چه در ظلمت نهان چون آب حیوان مانده ام

منفعل از خویش، چون ناخوانده مهمان مانده ام

ساده لوح آن کس که پندارد ز جولان مانده ام

در ضمیر خاک اگر یک چند پنهان مانده ام