روز ما با شب یکی زان آفتاب انورست

می زند در لامکان پر، دل درون سینه ام

بر دل آزادگان برگ سفر باشد گران

پرده خارست اگر دارد گلی این بوستان

همت از اندیشه سایل نمی آید برون

حسن از آزردن عشاق می بالد به خود

از بیاض گردن او فرد بیرون کرده ای است

می شود بی خواست لبریز از شراب لاله رنگ

صائب از افسردگی های خزان آسوده است

تلخ شد از هوشیاری بر تو صائب زیر چرخ