عشرت روی زمین در چرب نرمی مضمرست

می روند از جا سبک مغزان ز دنیای خسیس

تا نسوزد آرزو در دل نگردد سینه صاف

زینت ظاهر کند محضر به خون خود درست

مهر بر لب زن که چون منصور با این باطلان

می خلد در دیده ها دستی که از ریزش تهی است

می گشاید هر که چون ناخن گره از کار خلق

بر چراغ ما که می میرد برای خامشی

بی خموشی در حریم قرب نتوان بار یافت

دیده بیدار، صائب می برد فیض از جهان