آنچه می دانند ماتم تن پرستان سور ماست

خون شاخ گل به جوش از بلبل پر شور ماست

ما ز تلخی چون شراب تلخ لذت می بریم

گر چه اوج لامکان بسیار دور افتاده است

آتش ما را به خاکستر نهفتن مشکل است

از دل صد پاره ما عقل فرد باطلی است

با دل پرخون ز نعمت های الوان فارغیم

با عیان صلح از بیان چون شاخ نرگس کرده ایم

کاسه لیس شهد این حنظل جبینان نیستیم

کعبه از آبادی بتخانه ویران مانده است

از گرانخوابی دل شبهاست روز عیش ما

داغ ما افسردگان را تازه سازد روی گرم

هست فریادی ز داغ آتشین ما نمک

نامرادی عاجزان را می شود خاک مراد

زین نمک کز شورش عالم به زخم ما رسید

موسی ما صائب از سیر و سفر آسوده است