از تهیدستی ز بی برگان خجالت کار ماست

پیش ما جز بیخودی دیگر متاعی باب نیست

این که از ما دست سیلاب حوادث کوته است

پنبه برمی گیرد از مینا می پر زور ما

پیش ازین گر زنگ از دل می زدودند، این زمان

گلشن آرا را سواد نامه سربسته نیست

نقش پای ما نگردد بار بردوش زمین

شب به چشم ما نسازد روز روشن را سیاه

گوشه گیری را به چشم خلق شیرین کرده است

چون سبو در آشنایی ها گرانجان نیستیم

گر چه ما از چرب نرمی مومیایی گشته ایم