هوا چکیده نورست در شب مهتاب

سپهر جام بلوری است پر می روشن

صراحی می گلرنگ، سرو سیمینی است

زمین ز خنده لبریز مه، نمکدانی است

رسان به دامن صحرای بیخودی خود را

می شبانه کز او روز عقل شد تاریک

ز خویش پاک برون آ که مغز خشک زمین

به غیر باده روشن، نظر به هر چه کنی

براق راهروان است روشنایی راه

به هر طرف که نظر باز می کنم صائب